Busco
información para unha pequena excursión na que pensamos parar en Monterrei
(Ourense). Simplemente tecleo en google algo tan inocente como: "donde aparcar castillo de Monterrei Ourense".
Ben. Pois digamos que, a primeira entrada podería saír na parte dereita do meu
feisbuk acompañando a "queda con
madres solteras".
Cascaozinhas
Diario dunha viaxe a Portugal
02_OS RECORDATORIOS
-
Botarás gasoil en Verín, antes de entrar en Portugal, que despois alí seguro
que é máis caro!
- Vaaale.
-
E non vaias por autoestrada! Se queren que pagues a peaxe, que poñan cabinas
con xente!
- Que siiii.
-
E non comas as olivas que che ofrezan nos bares, que non son de balde!
-
Oi que leeeeeria!
03_PARADA TÉCNICA
Hai
uns anos, noutra ruta por Portugal, detivémonos na Ponte da Barca. Mentres
paseábamos, achegóusenos unha muller que, o como escápaseme, notou que éramos
de Galicia. E o que alí soltou por aquela boca... Diante duns descoñecidos,
puxo a caldo aos políticos municipais (Cabroes!
Pasmoes!), de volta e media á muller do seu curmán, o único do Concello que
casualmente ela salvaba (Don Vito: pase o que pase, es da familia) para,
finalmente, falar de España como o faría un neno de Eurodisney. Que ben
aproveitastes os cartos da Unión Europea! Canto progresastes! Non coma nós,
aquí todo o gastaron nese paseo á beira do río. Cabroes! Pasmoes!
Despois
veu a Merkel e igualounos a todos.
Nunca, e tivemos xa unhas cantas oportunidades, acabamos de penetrar en Allariz. Quedámonos nese envoltorio fluvial, o Arnoia,
no que os sabios destoutro país aproveitaron os fondos de desenvolvemento.
Porque, aínda que a min tamén me parece que existían cousas mellores nas que empregar o parné, recoñezo que lles quedou ben. Pero que moi ben. E se,
despois, o que hai dentro decepciona? Imaxínaste que a vila puidese ser coma un
ovo Kinder? Non. Hoxe, tampouco. Aquí paramos para mexar e estirar as pernas. Evitemos
os riscos na viaxe.
04_O CASTELO DE MONTERREI
Cando
fedellei na internet para informarme dos lugares nos que pretendía parar,
ademais de saírme o castelo de Monterrei como un estupendo picadeiro (cousa que
confirmo, o sitio, non a práctica) sorprendeume non atopar unha referencia
clara dos horarios de apertura e peche. Así, na entrada, polo acceso dos
vehículos (hai outro peonil) conviven dous carteis. Un xenérico para anos
anteriores e outro, no portal mesmo, que indica que para o verán do 2013 o
recinto pódese visitar todos os días de 10:30 a 20:00. Unha vez que accedes ao
interior, tes liberdade para moverte por onde queiras agás no que atinxe á
igrexa. Para iso, necesitas que o empregado da oficina de turismo che abra a
porta e che “guíe”. Póñoo entre comiñas porque me dou a estraña sensación de
que non sabía nin unha letra máis do que podería poñer nun folleto (por certo,
moi escasos) dos que reparte aos visitantes. De que o chapou con desgana.
Lembro a súa expresión mentres nos ensinaba o altar, de costas a el, pernas
lixeiramente abertas, cabeza inclinada cara ao lado dereito, mirada perdida no
chan, brazo do mesmo lado separado nun ángulo duns 30 graos do corpo, palma
aberta... Faltáballe o capote e que un becerro entrase ao trapo. Un toureiro
farto de espectáculos para guiris.
En
calquera caso, a relación calidade/prezo non se pode calcular. Divídese entre
cero porque a entrada é gratuíta. E menos mal pois o ton xeral de boa
conservación contrasta con detalles coma este:
Parecen
manchas inherentes á propia pedra, non si? Ou, no seu defecto, esa especie de
liques que tamén se acumulan nas árbores e que constatan a presenza de aire
limpo na contorna, verdade? Non sei como estará o da atmosfera pero o que
procede do alento das persoas que desembocan por aquí no cumio da torre da
homenaxe debe de estar viciado. Son chicles. Centos de noxentas gomas de mascar
que os turistas van pegando e que deixan por racional o costume de escribir a
boli os teus sentimentos rodeándoos dun corazón. Cousa que, afortunadamente,
alí aínda non sucede.
Por sorte, as vistas merecen sobradamente a pena:
05_OS PROBLEMAS PATERNO-FILIAIS
Un
consello para o que marcha de vacacións: o protector solar en crema pringa máis
no corpo pero a rosca dos pulverizadores ábrese accidentalmente con maior facilidade.
E nas etiquetas non aconsella mantelo fóra do alcance da roupa das maletas.
Ala! A
mercar outro.
No supermercado, na estrada
que conduce ao Castelo e e ao Parador antes de entrar en Verín, unha
familia cristiá, pai, nai e fillo único, posiblemente tamén de feliz descanso estival e, como comprobamos despois, monovolume a xogo, está a pagar a súa compra. O rapaz
consulta co cabeza de familia algo respecto das ofertas de móbiles arrimadas á
zona da caixa. Para entendérmonos, as que se colocan entre as desbotables de
afeitar e os mentos. A min que me contas, le ti o que pon e non molestes. A
caixeira comeza a pasar produtos. Un Rioxa. Un Valdepeñas. Dous Lambruscos.
Perdemos a conta do número e variedade das botellas de viño que saca do carro
pero, curiosamente non vemos ningún da zona. O rapaz non deixa de preguntar cousas
(a nai semella ausente) pero segue sen prestarlle atención.
Si.
Está nunha idade moi difícil ese pai.
07_CONTROL DE ALCOHOLEMIA
Deixando atrás Verín pola Avenida de
Portugal páranos Tráfico. Hai que soprar. Aaaahhhh-Pfffuuuuuuuuuuuuuuu! Xuraría
que antes tardábase máis tempo en apagar a luz verde. Non sei. Non entendo por
que hoxe. E por que aquí. Se me dis estes días pasados, vale, porque se
celebrou a feira do viño de Monterrei. Se me dis aquí, neste sentido da
circulación, tampouco lle vexo moito xeito. O barrio vermello está máis adiante, de camiño á fronteira. De alí aínda podía saír alguén contento.
08_O AGOSTO TRASMONTANO
Hai lugares que se asocian cunha estación.
Cunha climatoloxía. Visitar Santiago se non orballa significa perder un dos
atractivos da cidade. No que a min respecta, vexo Chaves como unha vila de
inverno. Imaxínoa sentado nunha butaca de cadros, mantiña a xogo cubrindo as
pernas, ao lado dunha fiestra desde a que se ve o vapor das caldas mesturándose
coa néboa fría que cobre o Támega. Polo menos, mentres ma figuro así non penso
na calor do verán. Porque agosto é un turista con segunda residencia aquí.
09_FOLAR EN CHAVES
En
Chaves elabórase o folar, 1 kg de monstruoso bolo preñado de quintillizos, onde
colle todo tipo de recheo de inspiración porcina. Saramago, na versión en
castelán da súa “Viaxe a Portugal”, despacha
Chaves en só 363 palabras, comezando inmediatamente despois da hora do xantar.
Xantar que, por certo, lembra pasadas 40, volvendo a el ao cabo de 112. Ningunha
referencia, por exemplo, ás augas termais. Nin á Ponte Romana de Traxano. Como ir
a Segovia e acordarse só do cochinillo.
Vou comprendendo tanta insistencia coa comida.
10_AS CONVERSAS NO COCHE
ELA:
Segundo esta revista, no horóscopo celta ti es álamo. Como se di álamo en galego?
EL:
Ameneiro.
ELA:
Unha betulácea? Ah, pois logo téñoche alerxia!
Nin o álamo resultou ser o meu signo (nacín baixo a influencia do castiñeiro),
nin se traduce por ameneiro (que é o aliso) nin se trata dunha betulácea.
Deus dáos,
eles xúntase.
12_TRES LIÑAS
Chaves, Vidago, Pedras Salgadas. Cidades
unidas por estrada e por unha recta imaxinaria que atravesa vilas termais,
prolongándose septentrionalmente cara a terras ourensás e retorcéndose cara ao
oeste en Boticas. En tempos existía unha terceira liña, nada ficticia, a
férrea, aquela que vertebraba unha parte dun norte (que paradoxo!) menos
desenvolvido.
Tres liñas
Unha nova autoestrada compite coa primeira;
a segunda busca recuperar o prestixio doutros tempos; da terceira só queda unha
manchea de pequenas e coquetas estacións.
13_O PALACIO DE MATEUS
Gabriela ou Rafaela? Xuraría que ao
primeiro lle escoitei presentarse co segundo pero despois crin entenderlle a
unha segunda guía que se dirixía a ela por un nome máis parecido ao primeiro.
Fose isto segundo ou aquilo primeiro, non se pode negar que, primeiro, se
trataba dunha profesional competente e, segundo, que a visita ao Palacio de
Mateus merece a pena. E iso que a cámara sobra. Primeiro, porque no interior
non se permiten as instantáneas e, segundo, porque a foto máis coñecida do
exterior pódese contemplar cada día nos estantes dos supermercados etiquetando
viños de 4 euros a botella. Quedan os xardíns. Gabriela (ou Rafaela?) referiuse
a eles coma un segundo (ou un pequeno) Versalles pero, como non estivemos no
primeiro, supoñemos aquel máis extenso, grandioso e variado.
Un consello: que ninguén se fíe dos prezos
das entradas que os viaxeiros comentan na internet. Adoitan quedar obsoletos
rapidamente.
14_BICOS AO OUTRO LADO DO CRISTAL
-Oíches?
Aquel home de alí saudoume.
-Oh!
Ti non mires, pero está levando os dedos cara aos beizos, coa palma da man para a boca, adiante e
atrás, adiante e atrás.
-Pois se me está pedindo un cigarro, como non llo tirase pola ventá...
15_GAIUS CALPURNIUS RUFINUS E O Sr. HERCULANO
Hai que dicir que para atopar este lugar
nas datas nas que nós viaxamos (agosto de 2013) as sinalizacións -perdón, as
obras na estrada que sae de Mateus- inducen a erros. De feito, protagonizamos o segundo caso de turistas extraviados aquel día cousa que, por certo, o Sr.
Herculano se ocupou de poñer en coñecemento do seu superior alí presente. Por
riba, cando chegas, tampouco che recibe precisamente o parking dun aeroporto e, o pouco
espazo do que se dispón, daquela reducíase en boa medida pola presenza de máis
obras. Curiosa a situación de Portugal: malia a crise o mundo non parou de
moverse, con reasfaltados, colexios de nova edificación, reparacións no centro
das vilas...
Todo isto esquécelo cando o aquel home pon
a funcionar o vídeo no segundo piso dun infrautilizado centro de interpretación. De
sobremesa, as súas explicacións sobre Gaius Calpurnius Rufinus, funcionario do
Imperio Romano, que aterrou en Panoias desde Asia Menor, personaxe que mandou
erguer un templo no que conservar as súas crenzas - sacrificio de animais
incluída. Explicacións sazonadas co descoñecemento do xeito no que os antigos
poboadores cicelaron na pedra uns buracos tan estreitos, profundos. Perfectos. E as inscricións na rocha. E o mirador...
Divulgádeo, díxonos o Sr. Herculano. Que
máis xente o coñeza e se anime a visitarnos. Petición estimada.
16_OS LEMMINGS
Disque os lemmings regulan a súa poboación
tirándose dos cantís. É un feito que, cando a comida escasea, o instinto animal
reacciona de dous xeitos: ou ben, coma eles, os individuos inmólanse para
permitir a supervivencia da especie; ou ben a fame agudiza o enxeño, o
individual prevalece sobre o colectivo e, no que á procura de alimento se
refire, sálvese quen poida. Que a especie se perpetúe está moi ben, pero mellor
comigo dentro.
Non imaxino os mosquitos
sacrificando a súa vida polas súas crías. Así que, todos eses suicidas do
parabrisas, en realidade deben de ser necrófagos fracasados.
19_TODOS OS CAMIÑOS LEVAN A PINHÃO E NON SEI O PORQUÉ
Ademais, existe o vicio de indicar mesmo cousas
que non hai. Porque, a ver, quen é o guapo que atopa a praia fluvial? Ula?
Así que, a Pinhão pódese acceder en coche e
sen navegador.
Como turista estacional e como autóctono o resto do ano,
comprendo perfectamente tanto a pachorra na condución duns, como a a ansia de escapar
dos estorbos dos outros.
Aqueles: vimos de vacacións, gústanos ollar a paisaxe e só nos presta a paso de tartaruga.
Estoutros: Icebergs a 5 millas de proa? Isto é o Titanic! Forzade a máquina para
deixalos atrás o antes posible.
En calquera caso, velaí un aviso para
navegantes: os adiantamentos en Portugal adoitan ser propios da F1. Automóbil
que alcanzan, automóbil que despachan sen contemplacións.
Pinhão tamén conta cun cais e cunha pequena estación de tren, paradas habituais nos dous casos para aqueles visitantes que se achegan ben, polo Douro, superando encoros, ou ben pola beira do río, esquivándoos. Sen dúbida esta última constitúe a mellor opción. As vías discorren pola marxe norte de tal xeito que, se sacásemos a man pola fiestra, case poderiamos mollar os dedos... mentres buscamos pola area da praia.
Pinhão tamén conta cun cais e cunha pequena estación de tren, paradas habituais nos dous casos para aqueles visitantes que se achegan ben, polo Douro, superando encoros, ou ben pola beira do río, esquivándoos. Sen dúbida esta última constitúe a mellor opción. As vías discorren pola marxe norte de tal xeito que, se sacásemos a man pola fiestra, case poderiamos mollar os dedos... mentres buscamos pola area da praia.
20_CASCAOZINHAS (E OUTRAS SORPRESAS NO CEO)
12 de agosto en Peso da Régua. Calor. Moita
calor. Os gatos escáldanse no Douro antes de fuxir da auga fría. A falta de
nubes, só o fume dun de tantos incendios estivais en Portugal converte en
translúcido unha pequena parte do ceo. Á beira do río unhas xitanas venden
cadeiras de teas de cores. Dúas por cinco euros. Pack indisoluble. Pecho “El año negro” de Ismail
Kadaré e pregámolas. Non hai cometa 100 anos nin negros presaxios pero, para
atopármonos en véspera de festas, algo escuro si que está. Polo menos onde sentamos
a comer pão com chouriço. Luces
acesas, as imprescindibles.
-Van pechar? Preguntamos.
-Non, é polos bechos.
Home, algunha bolboretiña voaba hipnotizada
polas lámpadas máis próximas pero non semellaba motivo para manter un negocio entre
tebras. En fin, para contemplar as perseidas, mellor. Pero o que había de
asombrarnos alí arriba, saíu de aló abaixo. Da auga. En poucos minutos nubes
daqueles insectos xurdiron do Douro concentrándose nos farois aínda prendidos
do cais até cubrir o ceo.
Inofensivas. A millares. Estupendas para a pesca. Como morren ao pouco de
emerxer, para mellor uso, recoméndase gardalas nun tupperware (pronúnciese tupergüer) no frigorífico até o día
seguinte onde, coa calor, volverán temporalmente á vida. O nome do animal: cascaozinhas. Ou algo así lle entendemos á xente.
E unha alfombra de
cadáveres cubría as beirarrúas.
Subscribirse a:
Publicacións (Atom)