Cando
fedellei na internet para informarme dos lugares nos que pretendía parar,
ademais de saírme o castelo de Monterrei como un estupendo picadeiro (cousa que
confirmo, o sitio, non a práctica) sorprendeume non atopar unha referencia
clara dos horarios de apertura e peche. Así, na entrada, polo acceso dos
vehículos (hai outro peonil) conviven dous carteis. Un xenérico para anos
anteriores e outro, no portal mesmo, que indica que para o verán do 2013 o
recinto pódese visitar todos os días de 10:30 a 20:00. Unha vez que accedes ao
interior, tes liberdade para moverte por onde queiras agás no que atinxe á
igrexa. Para iso, necesitas que o empregado da oficina de turismo che abra a
porta e che “guíe”. Póñoo entre comiñas porque me dou a estraña sensación de
que non sabía nin unha letra máis do que podería poñer nun folleto (por certo,
moi escasos) dos que reparte aos visitantes. De que o chapou con desgana.
Lembro a súa expresión mentres nos ensinaba o altar, de costas a el, pernas
lixeiramente abertas, cabeza inclinada cara ao lado dereito, mirada perdida no
chan, brazo do mesmo lado separado nun ángulo duns 30 graos do corpo, palma
aberta... Faltáballe o capote e que un becerro entrase ao trapo. Un toureiro
farto de espectáculos para guiris.
En
calquera caso, a relación calidade/prezo non se pode calcular. Divídese entre
cero porque a entrada é gratuíta. E menos mal pois o ton xeral de boa
conservación contrasta con detalles coma este:
Parecen
manchas inherentes á propia pedra, non si? Ou, no seu defecto, esa especie de
liques que tamén se acumulan nas árbores e que constatan a presenza de aire
limpo na contorna, verdade? Non sei como estará o da atmosfera pero o que
procede do alento das persoas que desembocan por aquí no cumio da torre da
homenaxe debe de estar viciado. Son chicles. Centos de noxentas gomas de mascar
que os turistas van pegando e que deixan por racional o costume de escribir a
boli os teus sentimentos rodeándoos dun corazón. Cousa que, afortunadamente,
alí aínda non sucede.
Por sorte, as vistas merecen sobradamente a pena:
