20_CASCAOZINHAS (E OUTRAS SORPRESAS NO CEO)

12 de agosto en Peso da Régua. Calor. Moita calor. Os gatos escáldanse no Douro antes de fuxir da auga fría. A falta de nubes, só o fume dun de tantos incendios estivais en Portugal converte en translúcido unha pequena parte do ceo. Á beira do río unhas xitanas venden cadeiras de teas de cores. Dúas por cinco euros. Pack indisoluble. Pecho “El año negro” de Ismail Kadaré e pregámolas. Non hai cometa 100 anos nin negros presaxios pero, para atopármonos en véspera de festas, algo escuro si que está. Polo menos onde sentamos a comer pão com chouriço. Luces acesas, as imprescindibles.

-Van pechar? Preguntamos.

-Non, é polos bechos.

Home, algunha bolboretiña voaba hipnotizada polas lámpadas máis próximas pero non semellaba motivo para manter un negocio entre tebras. En fin, para contemplar as perseidas, mellor. Pero o que había de asombrarnos alí arriba, saíu de aló abaixo. Da auga. En poucos minutos nubes daqueles insectos xurdiron do Douro concentrándose nos farois aínda prendidos do cais até cubrir o ceo. Inofensivas. A millares. Estupendas para a pesca. Como morren ao pouco de emerxer, para mellor uso, recoméndase gardalas nun tupperware (pronúnciese tupergüer) no frigorífico até o día seguinte onde, coa calor, volverán temporalmente á vida. O nome do animal: cascaozinhas. Ou algo así lle entendemos á xente.

E unha alfombra de cadáveres cubría as beirarrúas.